தோழர் மோகன்,

அடிமைப்பட்ட இனத்தின் வலிகளிலிருந்து வாழ்கையை கற்றுக்கொண்டவள் என்பதால் சொல்கிறேன் புன்னகை முக்கியம். புன்னகையின் பின்னாலும் மறைந்திருக்கும் சோகத்திற்கு மனோ வலிமை அதிகம்.

நான் புன்னகைக்க மறந்த பொழுதுகளும் உண்டு. மழலையின் சிரிப்பு பற்றி பேசவே இல்லை நீங்கள்.

வருகைக்கு நன்றி ரதி,/*மனிதனுக்கு புன்னகை முக்கியம்*/ நானும் ஒப்புக்கொண்டுவிட்டேனே புன்னகை முக்கியமென்று,
"எனக்கு புன்னகை செய்ய சுழல் இருக்கிறது என்பதாலோ,நான் நேரடியாக எந்த அநியாயங்களாலும் அவதிப்படவில்லை என்ற காரணத்திலாலோ,எனக்கு விரல் தொடும் தூரத்தில் கேளிக்கைகள் இருக்கு என்பதாலோ நான் புன்னகைக்கிறேன் இப்படி ஒரு சுழலோ,வாழ்க்கையோ கடவுளால் கிடைக்கபெறாதவர்கள் அல்லது சூழ்ச்சி செஞ்சாவது அமைத்துக்கொள்ளதெரியாதவர்களை நினைத்து நான் என்ன செய்ய? இதுனால எனக்கு என்ன வரபோவுது? இது அவர்கள் விதி" னு நினைக்கிற பொதுபுத்தியை மறுவாசிப்புக்கு உட்படுத்துவதே இந்த தொடர் பதிவின் நோக்கம், இதனால் தான் கலங்கமேயில்லாத குழந்தையின் சிரிப்பை பற்றி பேசவேயில்லை,இதை வரும் பதிவுகளில் தெளிவுபடுத்துகிறேன் தோழி...
தொடர்ந்து வாருங்கள், விமர்சியுங்கள், விவாதிப்போம்...

தோழமையுடன்,
மோகன்

//மனிதனும் விலங்கே, நாமும் அவைகளிள் ஒரு கூட்டமே… // அடடே... அப்படியா...